eburînAWB adj., nur Gl. 3, 368, 35 (13. Jh.);
4, 219, 6 (11. Jh.): ‚vom Eber, aprinus, apru-
gnus‘ (mhd. eberîn; ae. eoforen). S. ebur, -în¹.
— Ahd. Wb. III, 32; Splett, Ahd. Wb. I, 166;
Starck-Wells 116.