eidôn sw. v. II, Notker und Gl. 2, 533, 65.
534, 12 (13. Jh.); vgl. Hildebrandt, Summarium
Heinrici I, 304, 14(?): ‚büßen, luere, pendere,
tulere‘; ursprl. ‚sich verpflichten‘? (mhd. eiden;
vgl. nhd. mdartl. bayer. eidigen [Schmeller,
Bayer. Wb. ² I, 37], tirol. aidigen [Schöpf, Ti-
rol. Id. 7; Schatz, Wb. d. tirol. Mdaa. 11]). S.
eid. — eidstab m. a-St., nur Notker, Ps. und
einmal in Gl. (Mayer, Ahd. Griffelgl. 71): ‚Eid-
schwur, Eidleistung, sacramentum‘ (as. ēđstaf;
ae. āðstæf; aisl. eiðstafr; vgl. mhd. den eit sta-
ben). S. stab, stabôn. Vgl. Grimm, Dt. Rechts-
alt.⁴ II, 554 f. — eidswart f. i-St., Bened.regel
und in Gl. seit dem 8. Jh.: ‚Eidschwur, eidliche
Verbindung, iusiurandum, iuramentum, coniu-
ratio‘. S. swart, swerien. — eidswerunga f. ō-St.,
nur Gl. 4, 147, 63 (13. Jh.): ‚das Eidschwören,
ius‘ (eine andere lat. Version hat iusiurandum,
das aber durch eid glossiert wird: Gl.
4, 116, 30). S. swerien. — eidswurt f. i-St., nur
Würzb. Beichte: ‚(falsches, leichtfertiges)
Schwören‘. — Ahd. Wb. III, 98 f.; Splett, Ahd.
Wb. I, 168 f. 919. 980; Schützeichel⁴ 98;
Starck-Wells 118. 802.