eliboro m. n-St., nur Gl. 1, 271, 3 (8./
9. Jh.): ‚Fremdling, Ausländer, alienigena‘. S.
elichôr, beran. Vgl. inboro, diliburro und s.
E. Karg-Gasterstädt, PBB 65 (1941), 212. —
Ahd. Wb. III, 254; Splett, Ahd. Wb. I, 50. 178;
Starck-Wells 124.