eniklînAWB n. a-St., nur Gl. 3, 424, 2/3. 363, 69
(13. Jh.): ‚Enkel, nepos‘ (frühnhd. eniklein,
nhd. mdartl. schweiz. enekli). Dimin.bildung
zu ano ‚Ahne‘ (→ ana²) mit Suffix -i(n)klîn
(s. d., → *anetinkli und vgl. Wilmanns, Dt. Gr.
II § 250). Zur Bed. → ana² und vgl. Kluge²²
178 f. — Ahd. Wb. III, 294; Splett, Ahd. Wb. I,
24; Starck-Wells 126.