erbiskrîbo m. n-St., nur Notker, Ps.gl.:
‚Stifter des Bundes (Erblasser), testator‘. S.
erbi, skrîbo, skrîban. — erbiskrift f. i-St., nur
Notker, Ps.: ‚Testament, Bund, testamentum‘.
S. skrift. — erbo m. jan-St.: ‚der Erbe, heres‘
(mhd. erbe sw. m., nhd. Erbe m.; mndd. mndl.
erve; afries. erva; ae. i[e]rfa; run.norw. arbija-
nō [gen. pl.]; got. arbja; vgl. aisl. arfi). — Ahd.
Wb. III, 357 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 187. 860;
Schützeichel⁴ 103; Starck-Wells 130. 804.