fehôn sw. v. II, in literarischen Quellen und
Gl. 2, 736, 5 vehoti ‚hausisset‘: ‚verzehren, zu
sich nehmen, austrinken, haurire‘.
Ahd. Wb. III, 682; Splett, Ahd. Wb. I, 218; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 252; Schützeichel⁵ 131; Starck-Wells
144; Schützeichel, Glossenwortschatz III, 86; Graff
III, 427; W. Braune, PBB 12 (1887), 396 f.
Ahd. fehôn entspricht as. fehōn ‚verzehren‘ (He-
liand 3698 3. pl. Monacensis farfioth, Cottonia-
nus farfehod), ae. nordhumbr. fēan ‚sich freuen‘:
< *feχō(ja)n-, einer Ableitung von der in gife-
han ‚sich freuen‘ vorliegenden Wz. Zum Neben-
einander der Bedeutungen ‚essen‘ und ‚sich
freuen‘ vgl. die Bedeutungen von dt. genießen.
Seebold, Germ. st. Verben 189; Sehrt, Wb. z. Hel.²
132; Holthausen, Ae. et. Wb. 101; Wißmann, Nomina
Postverb. 14. 91; Rooth, Altgerm. Wortstud. 3 f. — Ver-
fehlt L. Sütterlin, PBB 18 (1894), 260: ahd. fehôn <
idg. *pi-ekō-.