fulîn n. a-St. (Dimin.), ab dem 9. Jh., in Gl.
und bei Otfrid: ‚Füllen, Fohlen, Eselsfüllen,
poledrus, pullus, pultrinus‘ 〈Var.: f-, fo-, uu-,
w-, vö-, uo-, vivle〉. — Mhd. vülîn, vûli,
vüln, vüle, vül, nhd. Füllen.
Ahd. Wb. III, 1320; Splett, Ahd. Wb. I, 255; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 337; Schützeichel⁵ 143; Starck-Wells
182. 812; Schützeichel, Glossenwortschatz III, 325;
Graff III, 476; Schade 230; Lexer III, 561; Benecke
III, 366; Diefenbach, Gl. lat.-germ. 472 (pullus, pultri-
nus); Götz, Lat.-ahd.-nhd. Wb. 497 (poledrus). 540
(pullus, pultrinus); Dt. Wb. IV, 1, 1, 510 f.; Kluge²¹
223; Kluge²⁴ 321; Pfeifer, Et. Wb.² 362.
Dem Wort entsprechen: as. fulīn, mndd. völlen;
mndl. vōlen, vōlijn, vuelen, vo(u)llen, nndl.
veulen: < urgerm. *fulīna-, eine Ableitung mit
dem Tierjunge bezeichnenden Suffix urgerm.
*-īna- von *fulan- ‚Füllen, Fohlen‘ (→ folo),
wobei *-īna- unmittelbar an den a-Stamm tritt
(vgl. etwa got. ahma ‚Geist‘ [< *aχman-] : ah-
meins [< *aχmīna-]; ae. felma ‚Haut‘ [< *fel-
man-] : filmen ‚Häutchen‘ [< *felmīna-]; vgl.
Krahe-Meid, Germ. Sprachwiss. III § 95).
Fick III (Germ.)⁴ 244; Holthausen, As. Wb. 23;
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. I, 1, 764 f.; Ver-
dam, Mndl. handwb. 728; Franck, Et. wb. d. ndl. taal²
740; Vries, Ndls. et. wb. 781.