giloub¹AWB adj., in Gl. ab dem 10. Jh., bei
N: ‚bewaldet, belaubt, laubreich; frondeus,
nemorosus‘, giloub stân ‚lorbeerbekränzt sein;
frondēre‘ (mhd. geloup). Possessivkomp. mit
Präfix gi- (s. d.). S. loub n. a-St. — giloub²AWB adj.,
Gl. 1,776,22 (2. Hälfte des 9. Jh.s); 2,456,6 (2
Hss., Zeit der Gl.einträge unbekannt) und N:
‚geglaubt, gehalten für genehm; creditus‘. S.
louben. — giloubaAWB f. ō(n)-St., seit Ende des
8./Anfang des 9. Jh.s in Gl., in B, GB, GA,
MH, E, OG, WK, WH, bei O, N, Npg: ‚Glau-
ben(sbekenntnis), Glaubwürdigkeit; creduli-
tas, fides, religio‘, kurzer bîfang dera gilouba
‚Glaubensbekenntnis; symbolum‘ (mhd. g[e]-
loube m. f., nhd. Glaube, Glauben mit -n aus
den obliquen Kasus; as. gilōo m., mndd.
g[e]lōve m.; mndl. gelove, geloof m. f. n.; ae.
gelēafa m.). Abstraktbildung zum sw. v. I gi-
louben (s. d.). — Splett, Ahd. Wb. 1, 564. 565;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 412; Schützeichel⁶
220; Starck-Wells 211. 816. 848; Schützei-
chel, Glossenwortschatz 6, 163. 166.