gor n. a-St., seit dem 9. Jh. in Gl.:
‚Kot, Mist, Dung; caenum, fimus‘ 〈Var.: c-
〉. — Mhd. gor ‚Dünger, Mist‘, nhd. dial.
(schweiz. veralt.) gu(h)r ‚frischer Kot‘.
Ahd. Wb. 4, 331; Splett, Ahd. Wb. 1, 313; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 483; Schützeichel⁶ 137; Starck-Wells
233; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 2 f.; Graff 4,
236 f.; Lexer 1, 1051; Götz, Lat.-ahd.-nhd. Wb. 81
(caenum). 265 (fimum); Dt. Wb. 9, 1053. 1142. —
Stalder, Versuch eines schweiz. Id. 1, 498; Schweiz.
Id. 2, 409.
In den anderen germ. Sprachen entsprechen:
ae. gor ‚Schmutz, Kot‘, me. gor(e) ‚Mist,
Dreck‘, ne. veralt. gore ‚Mist, Dreck‘; aisl.
gor n., nisl., fär., norw., adän. gor, nschwed.
gorr ‚halbverdauter Mageninhalt‘: < urgerm.
*ura-.
Daneben stehen andere Bildungen: mndd.
gore f. ‚Gährung, Mistpfütze‘, mndl. gore f.
‚Mist, Dreck‘, ae. gyre f. ‚Dünger‘ < urgerm.
*uri-; ae. gyrwe- (in gyrwefenn ‚Morast‘) <
*uriu̯ō-.
Wegen des Bedeutungsunterschieds sind ahd. gor und
gôrag ‚arm(selig), dürftig‘ (s. d.) sicher voneinander
zu trennen.
Fick 33 (Germ.)⁴ 129; Schiller-Lübben, Mndd. Wb. 2,
133 f.; Verwijs-Verdam, Mndl. wb. 2, 2072 f.; Holt-
hausen, Ae. et. Wb. 134. 140 f.; Bosworth-Toller, AS
Dict. 485; Suppl. 482 f.; Suppl. 2, 38; ME Dict. s. v.;
OED² s. v.; Vries, Anord. et. Wb.² 183; Jóhannesson,
Isl. et. Wb. 419; Fritzner, Ordb. o. d. g. norske sprog
1, 626; Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 93; Falk-
Torp, Norw.-dän. et. Wb. 319 f. 338; Torp, Nynorsk
et. ordb. 175; Hellquist, Svensk et. ordb.³ 294; Sven-
ska akad. ordb. s. v.
Urgerm. *ura- hat keine direkten Entspre-
chungen. Am nächsten steht air. gur, nkymr.
gōr ‚Eiter‘ < urkelt. *goru-. Es sind Ablei-
tungen von der Verbalwurzel uridg. *gu̯her-
‚warm werden‘ (→ warm) mit der Entwick-
lung von uridg. *gu̯h- > urgerm. *- vor
dunklem Vokal (vgl. Krahe-Meid 1969: 1,
§ 64).
Walde-Pokorny 1, 687 ff.; Pokorny 493 ff.; LIV²
219 f.; Fick 2 (Kelt.)⁴ 114; Dict. of Irish G-176; Dict.
of Welsh 2, 1460.