gum mhd. m., nur nom.sg. in Gl.
3,542,7 (13. Jh., obd.?) gūm. gummi arabi-
cum: ‚(erhärteter) Harzfluß aus der Rinde
orientalischer Baumarten; gummi arabicum‘.
— Nhd. veralt. gum(m) ‚Gummiharz‘. Zu ver-
gleichen ist mhd. gummi ‚Gummiharz‘, nhd.
Gummi m./n. ‚Saft bestimmter Pflanzen,
Gummiharz, Klebstoff, aus Kautschuk ge-
wonnenes Produkt‘.
Ahd. Wb. 4, 474; Schützeichel⁶ 142; Starck-Wells 243;
Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 80; Bergmann-
Stricker, Katalog Nr. 808; Lexer 1, 1117; Götz, Lat.-
ahd.-nhd. Wb. 163 (cum); Dt. Wb. 9, 1093 ff.; Kluge²¹
277; Kluge²⁴ s. v.; Pfeifer, Et. Wb.² 487.
Mhd. gum ist wie gummi ein Lehnwort aus
lat. cummi(s), vulg.lat. gummi ‚Gummi‘, im
Roman. fortgesetzt als frz. gomme, italien.
gomma, prov., span., port. goma. Ebenfalls
aus dem vulg.lat. Wort sind mndd. gummi,
gumme ‚Gummi‘, mndl. gom, gum, gomme,
nndl. gom, gummi ‚Gummi‘, nfries. gom,
gummy ‚Gummi‘ entlehnt (dagegen stammt
aschwed. gumi, nschwed. gummi ‚Gummi‘
aus dem Deutschen). Die endungslosen For-
men sind im Gegensatz zu den volleren
Formen als stärkere Anpassungen an die
Flexion der germ. Sprachen zu erklären (vgl.
das Nebeneinander von mhd. grâmaticâ :
grâmmatic ‚Grammatik‘; → gram[m]atih).
Lat. cummi(s) selbst ist ein Lehnwort aus gr.
κόμμι ‚Gummi‘, das aus ägypt. kemai
‚Gummi‘ stammt.
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. 2, 1, 187; Verwijs-
Verdam, Mndl. wb. 2, 2061; Franck, Et. wb. d. ndl. taal²
207; Vries, Ndls. et. wb. 214. 226; Et. wb. Ndl. F-Ka
305 f. 352 f.; Fryske wb. 7, 318; 8, 47; Doornkaat
Koolman, Wb. d. ostfries. Spr. 1, 707; Dijkstra, Friesch
Wb. 1, 468; Hellquist, Svensk et. ordb.³ 312; Svenska
akad. ordb. s. v. — Frisk, Gr. et. Wb. 1, 909; Chantraine,
Dict. ét. gr. 561; Walde-Hofmann, Lat. et. Wb. 1, 306;
Ernout-Meillet, Dict. ét. lat.⁴ 156 f.; Thes. ling. lat. 4,
1379 f.; Niermeyer, Med. Lat. lex.² 1, 624; Körting,
Lat.-rom. Wb.³ Nr. 4397; Meyer-Lübke, Rom. et. Wb.³
Nr. 2388; Wartburg, Frz. et. Wb. 4, 324 f. — Gamill-
scheg 1969: 485.