hôn(n)ônAWB sw. v. II, hônen²AWB sw. v. I,
NBo, Gl. 2,730,43 (3. Viertel des 11. Jh.s,
bair.); 4,554,26 (11. Jh., bair.): ‚heulen [von
Wölfen]; ululare‘ (zu den Doppelformen
nach der II. und I. Kl. s. Schatz, FS Sievers
1925: 370; Raven 1963—67: 2, 67) (mhd.
hônen, hœnen ‚heulen, schreien‘, nhd.
mdartl. schweiz. hünen ‚heulen, winseln‘
[Schweiz. Id. 2, 1370], bair. hüenen ‚heulen,
weinen‘ [Schmeller, Bayer. Wb.² 1, 1120]). S.
hôni. — hônoAWB adv., nur bei O: ‚hohnvoll,
schmachbedeckt‘. S. hôni. — Ahd. Wb. 4,
1237; Splett, Ahd. Wb. 1, 399; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 560 f.; Schützeichel⁶ 166; Starck-
Wells 284; Schützeichel, Glossenwortschatz
4, 382. 386.