harmênAWB sw. v. III, T, OT und Gl. 4,17,3
(2. Viertel des 9. Jh.s) harmanti (part.präs.
nom.sg. m.): ‚zu Unrecht anklagen, verleum-
den; calumniari, rabidus‘ (vgl. mhd. hermen,
hirmen, nhd. härmen; mndl. hermen; aisl.
harma). Zum Glossenbeleg vgl. Krotz 2002:
538 Nr. 579. S. harm². Vgl. hermen. — Ahd.
Wb. 4, 718 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 355; Köb-
ler, Wb. d. ahd. Spr. 518; Schützeichel⁶ 150;
Starck-Wells 256; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 4, 174.