hevenAWB, hepfenAWB mhd. st. m. oder f., nur
Gl. 3,535,25 (2 Hss., beide 13. Jh.) und
4,62,8/9 (letztes Drittel des 12. Jh.s, bair.):
‚Hefe, Bodensatz von Flüssigkeiten; amurca,
faex, faex olei‘ (vgl. nhd. Hefe f./m. [Dt. Wb.
10, 763]; mndd. hēven, heffen). — Ahd. Wb. 4,
767; Starck-Wells 269; Schützeichel, Glos-
senwortschatz 4, 212 (s. v. hefa sw. f.).