hiltaAWB f. jō-St., nur dat.sg. hiltiu in H:
‚Kampf‘. — Mhd. (nur in Komp.) hilt- (und in
PN) ‚Kampf‘, nhd. nur in PN.
Ahd. Wb. 4, 1060; Splett, Ahd. Wb. 1, 1219; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 544; Schützeichel⁶ 160; Starck-Wells
275; Graff 4, 912; Lexer 1, 1282.
In den anderen germ. Sprachen entsprechen:
lat.-germ. in PN Hild(e/i)-; as. hild(i)
‚Kampf, Kampfesmut‘; ae. hild ‚Krieg,
Kampf‘; aisl. hildr, fär. hildur ‚Kampf‘; got.
(auch burg.) in PN Hildi-; langob. in PN
Hild(e/i)-: < urgerm. *χelđii̯ō- f.
Fick 3 (Germ.)⁴ 82; Holthausen, As. Wb. 34; Sehrt,
Wb. z. Hel.² 258; Berr, Et. Gl. to Hel. 190; Holthau-
sen, Ae. et. Wb. 160; Bosworth-Toller, AS Dict. 535 f.;
Suppl. 541; Vries, Anord. et. Wb.² 226 f.; Jóhannes-
son, Isl. et. Wb. 245; Fritzner, Ordb. o. d. g. norske
sprog 1, 814; Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord.
114; Bruckner, Spr. d. Langob. 267 f. — Schönfeld
[1911] 1965: 135 ff.; Holthausen [1934] 2002: 45;
RGA² 17, 335; Reichert 1987—90: 1, 427 ff.; 2, 542 ff.;
Francovich Onesti 2000: 201 f.
Urgerm. *χelđii̯ō- < vorurgerm. *keldhi̯ah₂-
ist eine Ableitung von der Verbalwurzel
uridg. *k̂eldh- ‚seine Stärke zeigen, trotzen‘,
die lediglich in ai. śárdhant- ‚anmaßend,
herausfordernd‘ (< *kéldhont-) und mir.
ce(a)llach ‚Krieg‘ (< *keldhāko-) fortgesetzt
ist.
Walde-Pokorny 1, 439; 2, 593; Pokorny 547; Mayrho-
fer, K. et. Wb. d. Aind. 3, 309 f.; ders., Et. Wb. d. Alt-
indoar. 2, 619 f.; Fick 2 (Kelt.)⁴ 81; Vendryes, Lex. ét.
de l’irl. anc. C-61; Dict. of Irish C-110. — Lühr 1982:
416; dies. 2000: 196.