hiofanAWB, hiobanAWB st. v. II, nur im Abr (Pa,
Kb) mit obd. -iu- (vgl. Braune-Reiffenstein
2004: § 333 Anm. 2; zum gramm. Wechsel
s. Braune-Reiffenstein 2004: § 139 Anm. 5):
‚wehklagen; lugere‘, part.präs. ‚luctuosus,
(Subst.) luctus, ululatus‘, weder mhd. noch
nhd. belegt.
Ahd. Wb. 4, 1132; Splett, Ahd. Wb. 1, 390; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 551; Schützeichel⁶ 162; Starck-Wells
278; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 333; See-
bold, ChWdW8 162; Graff 4, 837; Götz, Lat.-ahd.-
nhd. Wb. 383 (lugere). 685 (ululatus). — Splett 1976:
457.
Germ. Entsprechungen sind: as. hioan st. v.
‚wehklagen‘ (vgl. hofna st. f. ‚Klage‘); ae.
hēofan st. v. ‚dss.‘ (vgl. hēof, hēaf m. ‚Klage,
Trauer‘); got. hiufan st. v. ‚dss.‘; aisl. (mit r-
Erweiterung) hjúfra sw. v. (poet.) ‚dss.‘.
Fick 3 (Germ.)⁴ 95; Seebold, Germ. st. Verben 256;
Holthausen, As. Wb. 34. 35; Sehrt, Wb. z. Hel.² 260.
266; Berr, Et. Gl. to Hel. 192; Holthausen, Ae. et. Wb.
150. 155; Bosworth-Toller, AS Dict. 528; Suppl. 531;
Vries, Anord. et. Wb.² 223; Jóhannesson, Isl. et. Wb.
177 f.; Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 116; Feist,
Vgl. Wb. d. got. Spr. 258; Lehmann, Gothic Et. Dict.
H-67.
Urgerm. *χeu̯fan-, -an, das nur in den älte-
ren Sprachen belegt ist, hat keine genauen
Entsprechungen in anderen idg. Sprachen. Es
ist wahrscheinlich eine p-Erweiterung der
idg. Schallwurzel *k- : *ku̯- : *kū- ‚heulen,
schreien‘ (Pokorny 535 f.), zu der u. a. ai.
káuti ‚schreit‘, gr. κωκω ‚schreie, wehkla-
ge‘, lat. (gall.) cavannus ‚Nachteule‘, lit.
kaũkti ‚heulen‘; auch ahd. hûwo ‚Uhu, Eule‘
gehören (s. d.; Weiteres bei Pokorny, a. a. O.
und Fowkes 1949: 28 ff.).
Zu alten abwegigen Vergleichen vgl. Feist,
a. a. O.
Walde-Pokorny 1, 331 f.; Mayrhofer, K. et. Wb. d.
Aind. 1, 274; Frisk, Gr. et. Wb. 2, 60; Fraenkel, Lit. et.
Wb. 230.