holastatAWB f. i-St., nur in Gl. 2,253,12. 13
(10. Jh.): ‚Höhlung; concavum‘. Determina-
tivkomp. S. hol¹, stat. — hol(a)tûbaAWB f. n-St., in
Gl. seit dem 11. Jh.: ‚Hohltaube, wilde Taube;
palumbes‘, auch Bezeichnung der ‚Rohrdom-
mel; onocrotalus‘ (nhd. Hohltaube). Die Tau-
benart ist nach ihrem Nistort in Baumhöhlen
benannt (Suolahti [1909] 2000: 214 f.; Neuß
1973: 100 f.). S. hol², tûba. — Ahd. Wb. 4,
1205 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 397. 924. 1025;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 558; Schützeichel⁶
165; Starck-Wells 282. XLIII; Schützeichel,
Glossenwortschatz 4, 365 f.