hulidaAWB f. ō-St., nur in Gl. 1,316,57 (Rb)
und Griffelgl. in Hs. Salzburg, St. Peter A VII
2 (1. Hälfte des 9. Jh.s; s. Mayer 1994: 44,
37): ‚Hülle, Decke; tegumen, velamentum‘.
Verbalsubst. mit dem Fortsetzer des Suffixes
urgerm. *-iþō-. S. hullen, -ida. — hulî(n) f. īn-
St., nur im Glossar Rc (E. Karg-Gasterstädt,
PBB 62 [1938], 455) und Gl. 2,552,78. 553,56
(Trier, StadtB 1093/1694): ‚Höhle, Höhlung,
Abgrund; barathrum, lacuna, latebra‘. — hu-
lingônAWB adv., nur Griffelgl. in Hs. Salzburg, St.
Peter A VII 2 (1. Hälfte des 9. Jh.s; s. Mayer
1994: 71, 140): ‚insgeheim; latenter‘. Das
Adverbialsuffix -ingōn ist wohl aus einem er-
starrten sw. Dat.Pl. f. abgelöst. Vgl. auch
hâlingûn. — Ahd. Wb. 4, 1346; Splett, Ahd.
Wb. 1, 377; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 568;
Schützeichel⁶ 169; Starck-Wells 290; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 4, 429.