huostôn sw. v. II, in Gl. ab dem 9. Jh.:
‚husten; tussire‘ 〈Var.: -ua-, -u-〉 (mhd.
huosten, nhd. husten; mndd. hōsten; mndl.
hoesten; ae. hwōstan; aisl. hósta). S. huosto.
— Ahd. Wb. 4, 1398; Splett, Ahd. Wb. 1, 414;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 573; Starck-Wells
294; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 461.