huotesnuor ? f. i-St., Gl. 3,191,20 (An-
fang des 13. Jh.s): ‚Hutschnur; redimicula‘
(nhd. Hutschnur; mndd. hōtsnōr). Zusam-
menrückung mit subst. VG und HG. S. huot,
snuor. — huotil m. a-St., Gl. 3,357,65 (spätes
12. Jh.): ‚Haube; rigula‘. Ableitung mit di-
minuierendem l-Suffix (vgl. Krahe-Meid
1969: 3, § 87, b4). S. huot, -il. — Ahd. Wb. 4,
1406; Splett, Ahd. Wb. 1, 415. 891 (Ansatz
huotasnuora); Schützeichel⁶ 171; Starck-
Wells 295; Schützeichel, Glossenwortschatz
4, 465.