immin m. a-St.?, T, OT; imno m. n-St.,
nur im Abr (1,168,36 [Pa imno, Kb hyemno].
170,1 [Pa]): ‚Hymne, Lobgesang; hymnus‘.
Das Wort ist aus spätlat. ymnus m. ‚Lobge-
sang‘ entlehnt (s. u.). — Mhd. ymne sw.m.,
die nhd. Form Hymne f. ‚Lobgesang‘ wurde
im 18. Jh. wohl unter dem Einfluss von frz.
hymne f. neu entlehnt.
Ahd. Wb. 4, 1491. 1492; Splett, Ahd. Wb. 1, 422;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 577; Schützeichel⁷ 163;
Starck-Wells 299; Schützeichel, Glossenwortschatz 5,
19; Seebold, ChWdW8 168; ders., ChWdW9 441;
Graff 1, 264; Lexer 1, 1422; Diefenbach, Gl. lat.-
germ. 277 (hymnus); Götz, Lat.-ahd.-nhd. Wb. 309
(hymna); Kluge²⁵ s. v. Hymne; Pfeifer, Et. Wb.² 567.
Lat. hymnus, spätlat. auch ymnus wurden
zu unterschiedlichen Zeiten in andere germ.
Sprachen entlehnt: frühmndl. hymne (a.
1285), mndl. hymne, ymne, ymme, ymmene,
imne, imme m./f., nndl. hymne; ae. ymen,
hymen m., me. imne, himne, ime(n) usw., ne.
hymn; aisl. ymni m.
VMNW s. vv. hymne, imne; Verwijs-Verdam, Mndl.
wb. 3, 438. 814; Franck, Et. wb. d. ndl. taal² 270;
Vries, Ndls. et. wb. 276; Et. wb. Ndl. F-Ka 486; Holt-
hausen, Ae. et. Wb. 413; Bosworth-Toller, AS Dict.
1300; ME Dict. s. v. imne n.; OED² s. v. hymn n.;
Vries, Anord. et. Wb.² 678; Jóhannesson, Isl. et. Wb.
1226; Fritzner, Ordb. o. d. g. norske sprog 3, 998 f.;
Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 352. — E. Gutma-
cher, PBB 39 (1914), 78; Müller-Frings 1966—68: 1,
18. 42; 2, 275 f.; Feulner 2000: 386—388.
Lat. hymnus ist seinerseits aus gr. ὕμνος m.
‚Lied, Gesang, Lobgesang, Klagelied‘ ent-
lehnt, einem Wort, das keine sichere Etymo-
logie hat.
Walde-Pokorny 1, 252; Pokorny 76; Frisk, Gr. et. Wb.
2, 965; Chantraine, Dict. ét. gr. 1156; Beekes, Et. dict.
of Gr. 2, 1531 f.; Ernout-Meillet, Dict. ét. lat.⁴ 302;
Thes. ling. lat. 6, 3, 3143 ff.; Niermeyer, Med. Lat.
lex.² 1, 639; Du Cange² 4, 271; Wartburg, Frz. et. Wb.
4, 524. — Gamillscheg 1969: 532.