klûsâra ? f. ōn-St., Gl. 5,97,22/23
(2. Hälfte des 9. Jh.s, alem.): ‚eingesperrte
Jungfrau; virgo clausa‘. Das Wort ist aus
mlat. clusaria f. ‚Klausnerin‘ (Mlat. Wb. 2,
733) entlehnt. S. auch klûsa. — Ahd. Wb.
5, 266 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 467; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 668; Schützeichel⁷ 178;
Starck-Wells 337; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 5, 265.