lônri m. ja-St., Gl. in Rom, Vat. Ot-
tob. lat. 3295 (3. Viertel des 9. Jh.s, süd-
rheinfrk.; vgl. Mayer 1982: 51 Nr. 167) und
MH: ‚Vergelter, Entlohner, Geber; dator,
remunerator‘ (mhd. lôner ‚Belohner, Tage-
löhner‘, frühnhd. loner ‚Lohngeber, Lohn-
nehmer‘; mndd. lȫner ‚Belohner‘; frühmndl.
loonre [a. 1270—1290], mndl. loonre, lonare
‚Belohner‘; vgl. ält. nhd. löhner ‚Lohnempfän-
ger‘). Nomen agentis oder nominale Ablei-
tung mit dem Fortsetzer des Lehnsuffixes
urgerm. *-ri̯a-. S. lônôn, lôn, -ri. — lôngelt
n. a-St., Gl. 2,331,40 (9. Jh., bair.): ‚Entgelt;
merces‘ (mhd. lôngelt; as. lōngeld, mndd.
lōngelt). Explikativkomp. mit subst. VG und
HG. S. lôn, gelt. — lônilîn n. a-St., in Gl. ab
dem 12. Jh.: ‚geringer Lohn; mercedula‘. Di-
minutivbildung mit dem Suffixkonglomerat
-ilîn (s. d.). S. lôn. — lônlôs adj., nur NBo:
‚unbelohnt, nicht am Lohn beteiligt; expers
praemii‘. S. lôn, lôs. — lônôn sw.v. II, im Abr
(1,170,28 [Pa, Kb]. 266,14 [Kb]) und
weiteren Gl., im T, bei O, Os, L, OG, BaGB,
WeGB, GGB III, AGB, NBo, Nps, Npw und
Npg: ‚vergelten, lohnen, beschenken; mune-
rare, pensare, recompensare, reddere, re-
munerare, retribuere, tribuere, vindicare‘,
gilônôt wesan ‚Lohn zuteil werden; retribu-
tio fieri‘, lônôn nâh demo lône ‚lohnen, wie
man es verdient hat; retributionem require-
re‘, gagan iomannes wirdîn lônôn ‚in glei-
chem Maße vergelten; aptam vicem re-
ferre‘ (mhd. lônen, nhd. lohnen; as. lônon
[Hel], mndd. lōnen; frühmndl. lonen [a.
1201—1225], mndl. lonen; afries. lānia; ae.
lēanian; aisl. launa). S. lôn. — gilônôn Gl.
2,50,3 (2. Viertel des 9. Jh.s). 763,2 (9. Jh.),
im T, L, bei O, Nps und Npw: ‚vergelten,
lohnen; compensare [= recompensare], re-
munerare, retribuere‘ (mhd. gelônen, früh-
nhd. gelonen; as. gilōnon; mndl. gelonen; ae.
gelēanian). — Ahd. Wb. 5, 1266 ff.; Splett,
Ahd. Wb. 1, 297. 562; Köbler, Wb. d. ahd.
Spr. 412. 736; Schützeichel⁷ 206; Starck-
Wells 383 f. 826; Schützeichel, Glossenwort-
schatz 6, 150 f.