len(gi)zinAWB m. a-St., im Voc (3,5,38);
2,33,48 (Hs. Ende des 10. Jh.s, Zeit des Gl.-
eintrags unbekannt); 3,380,15 (12./13. Jh.,
mfrk.): ‚Frühling; ver‘ (nhd. mdartl. bair.
längeß, längßen [Schmeller, Bayer. Wb.² 1,
1491]; mndd. lenten; mndl. lenten, lenti[j]n,
leynten: < westgerm. *langa-tina- ‚Zeit, in
der die Tage länger werden‘, urspr. Kom-
plexivkomp. mit urgerm. *tna- ‚Tag‘ als
HG; vgl. got. sin-teins ‚täglich‘). S. lang,
langez. — Ahd. Wb. 5, 811; Splett, Ahd. Wb.
1, 513; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 716; Schütz-
eichel⁷ 197; Starck-Wells 359; Schützeichel,
Glossenwortschatz 5, 459; 6, 44. 48.