louga²AWB f. ō-St., in B, GB und Gl. 2,
615,29 (12. Jh., [m]frk.; vgl. Mayer 1974:
54, 12): ‚Flamme; flamma‘, lougûn traganti
‚feurig; flammiger‘ (nhd. mdartl. [Göttingen]
lauge [Dt. Wb. 12, 339]). S. loug. — louganAWB
m. a-St., Gl. im Clm. 4542 (Hs. Anfang des
9. Jh.s, Zeit des Gl.eintrags unbekannt, bair.)
und NBo, NCat, Ni, Ns, Nps, Npw: ‚Ver-
neinung, Negation, Leugnung; abdicativum,
contradictio, negatio‘, eddewes ni mag ni-
hein lougan wesan / sîn ‚etw. kann nicht
geleugnet werden; aliquid negari non pot-
est‘, lougan habên ‚leugnen‘ (vgl. mhd.
lougen st.n., nhd. mdartl. ält. schwäb. subst.
Inf. laugen ‚das Leugnen‘). Verbalsubst. mit
dem Fortsetzer des Suff. urgerm. *-ana-. S.
liogan. — Ahd. Wb. 5, 1357 f.; Splett, Ahd.
Wb. 1, 550. 568; Köbler, Wb. d. ahd. Spr.
740; Schützeichel⁷ 208; Starck-Wells 386.
826; Schützeichel, Glossenwortschatz 6, 172.