zuolachên sw.v. III, nur NBo: ‚zulä-
cheln; arridere‘ (mhd. zuo lachen, nhd. zu-
lachen; mndl. toelachen). — Ahd. Wb. 5, 593;
Splett, Ahd. Wb. 1, 510; Köbler, Wb. d. ahd.
Spr. 1340f.; Schützeichel⁷ 191.