irrida f. ō-St., im Abr (1,172,10 [Pa,
Kb, Ra]) und weiteren Gl.: ‚Irrlehre, Ärger-
nis, Hindernis; haeresis, obstaculum, scan-
dalum‘ (mndl. errede; got. airziþa ‚Irrlehre,
Betrug‘). Verbalabstraktum mit dem Fort-
setzer des Suffixes urgerm. *-iþō-. S. ir-
ren, -ida. — Ahd. Wb. 4, 1724 f.; Splett, Ahd.
Wb. 1, 427; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 622;
Schützeichel⁷ 167; Starck-Wells 311; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 5, 81 f.