beiza¹AWB f. ō- (oder jō-)St. (vgl. Gröger, Ahd. u.
as. Komp.fuge § 52), nur in Gl.: ‚Beize, Lauge,
confectio; Alaun, stypteria, alumen‘ (mhd. beize,
nhd. Beize; mndd. bēite; mndl. bete). Verbal-
subst. zu beizen (so Wilmanns, Dt. Gr. II § 167)
oder bîzan (s. d. d.). — Ahd. Wb. I, 858 f.;
Starck-Wells 45.