esilriAWB m. ja-St., nur Gl. 3, 385, 32 (13. Jh.,
mhd.) eselere: ‚Eseltreiber, asinarius‘. S. esil,
-ri. — esilikînAWB n. a-St., nur Gl. 3, 367, 55 esele-
kin (13. Jh., mfrk.? oder andd.?): ‚kleiner Esel,
asellus‘. Dimin.bildung auf -(i)kîn (vgl. Kluge,
Nom. Stammbildung³ § 62; Wilmanns, Dt. Gr.
II § 248; Krahe-Meid, Germ. Sprachwiss. III
§ 154). — esilinkilînAWB n. a-St., nur Gl. 1, 272, 43
(8./9. Jh.): ‚kleiner Esel, asellus‘. Dimin.bil-
dung auf -i(n)k(i)lîn (s. d. und vgl. Wilmanns,
Dt. Gr. II § 250). — esilin, -innaAWB f. jō-St., Gl.,
Tatian, Otfrid: ‚Eselin, asina‘ (mhd. eselinne,
nhd. Eselin; mndd. mndl. eselinne). S. -in. —
esillîhAWB adj., nur Gl. 1, 818, 37—39; 2, 178, 33—35
(10.-11. Jh.): ‚zum Esel gehörig, asinarius‘
(mhd. esel[l]ich, frühnhd. eselich; mndd. ēselīk;
mndl. eselich). S. -lîh. — esillînAWB n. a-St., nur Gl.
3, 78, 32—34. 201, 16. 443, 29: ‚kleiner Esel, asel-
lus‘ (mhd. esellîn, nhd. Eselein). S. -lîn. — Ahd.
Wb. III, 438 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 191;
Schützeichel⁴ 104; Starck-Wells 134. 805. 843.