gurtAWB m. a-St., Gl. 3,10,12 (1. Viertel des
9. Jh.s, bair.): ‚Gürtel; cinge‘ (= cingula?; s.
Du Cange² 2, 231) (mhd. gurt, nhd. Gurt).
Nomen postverbale zum sw. v. I gurten (s. d.).
— Ahd. Wb. 4, 518; Splett, Ahd. Wb. 1, 334;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 501; Schützeichel⁶
143; Starck-Wells 244; Schützeichel, Glos-
senwortschatz 4, 90.