henkenAWB sw. v. I, NBo, Nps und Npg:
‚aufhängen; suspendere‘ (mhd., nhd. henken;
mndd. henken: < westgerm. *χankii̯e/a- <
vorurgerm. *k̂onk-éi̯e/o-; vgl. Lühr 1988:
364 f.; Riecke 1996: 661 f.). S. hâhan. Vgl.
hengen. — irhenkenAWB Gl. in Hs. Prag, O 83
(9. Jh., bair.) und in Hs. St. Mihiel, Ms. 25
(11. Jh.; vgl. Thoma 1975: 19, 1; Meineke
1983: 192 Nr. 425): ‚aufhängen; suspendere‘
(mhd., nhd. erhenken). — nidarhenkenAWB NBo:
‚niederbeugen, zu Boden senken; deicere in
humum‘ (frühnhd. niederhenken). — Ahd. Wb.
4, 954; Splett, Ahd. Wb. 1, 338; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 535; Schützeichel⁶ 157; Starck-
Wells 268; Schützeichel, Glossenwortschatz
4, 276 (s. v. irhengen).