lubbiwurzAWB f. i-St., Gl. 3,485,18 (2.
Hälfte des 12. Jh.s); 4,370,11 (2. Hälfte des
9. oder 1. Hälfte des 10. Jh.s): ‚Giftwurz,
Giftkraut; acconitum [= aconitum], toxicum‘
für den ‚Echten Sturmhut‘ (Aconitum Napel-
lus L.; vgl. Marzell [1943—58] 2000: 1, 98.
105 f.) (mhd. lüppewurz ‚aconitum‘; vgl.
nhd. mdartl. schweiz. luppertschen, luprit-
schen, laubritschen ‚Eisenhut‘, urspr. Bez.
luppewurz [Schweiz. Id. 3, 1353], sieben-
bürg.-sächs. lüppwurzel zur Bez. des ‚Wie-
ßen Germers‘ [Veratrum album L.; Marzell,
a. a. O. 4, 1015. 1020; Schullerus, Sieben-
bürg.-sächs. Wb. 6, 197] und der ‚Herbstzeit-
losen‘ [Colchicum autumnale L.; Marzell,
a. a. O. 1, 1070. 1083; Schullerus, a. a. O. 6,
197]). Determinativkomp. mit subst. VG und
HG. S. lubbi, wurz. — lubbônAWB sw.v. II, lubbenAWB
sw.v. I, in Gl. seit 860/870: ‚vergiften, mit
Gift bestreichen, in Gift eintauchen; infun-
dere, linere, medicare, toxicare, unguere [=
ungere], veneno armare, veneno imbuere‘,
part.prät. gilubbôt/gilubbit ‚vergiftet; me-
dicatus, toxicatus‘, gilubbôt/gilubbit strâla
‚vergifteter Pfeil; scorpio, sagitta venenata‘
(mhd. lüppen, luppen ‚dss.‘, frühnhd. luppen
‚vergiften, kastrieren‘; as. lubbian sw.v. I
‚vergiften; medicare‘ in Gl. 2,578,64 = WaD
93, 30 [10. Jh.], mndd. lübben ‚vergiften‘,
bes. von Waffen: [ge-]lübbede pīle; früh-
mndl. lubben [a. 1240], mndl. lubben ‚kas-
trieren‘; aisl. lyfja sw.v. I ‚durch Zauber-
kunst heilen‘). Denominale Ableitung. S.
lubbi. — gilubbônAWB Gl. 2,716,1 (10./11. Jh.):
‚mit Gift bestreichen, vergiften; veneno ar-
mare‘. — Ahd. Wb. 5, 1373 ff.; Splett, Ahd.
Wb. 1, 505. 1165; Köbler, Wb. d. ahd. Spr.
413. 741; Schützeichel⁷ 208; Starck-Wells
387. XLIV; Schützeichel, Glossenwortschatz
6, 177. 178.