fîgblâtara f. n-St., nur Gl. 3, 317, 3 (12. Jh.):
‚Hämorrhoide, (h)aemorrhoida‘ (mhd. vîchblâ-
ter, nhd. veraltet Feigblatter; mndd. vīcblēder
pl.). S. fîg, blâtara. — Ahd. Wb. III, 808; Splett,
Ahd. Wb. I, 75. 230; Köbler, Wb. d. ahd. Spr.
260; Starck-Wells 151; Schützeichel, Glossen-
wortschatz III, 141; Diefenbach, Gl. lat.-germ.
201 (emorrois).