gurgilônAWB sw. v. II, Gl. 2,327,14 (11. Jh.);
3,240,59 (Ende des 12. Jh.s): ‚gurgeln, knur-
ren [vom Magen]; gargarizare, rugire‘ (mhd.,
nhd. gurgeln; mndd. görgelen; mndl. gorge-
len). S. gurgula. — Ahd. Wb. 4, 518; Splett,
Ahd. Wb. 1, 334; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 501;
Schützeichel⁶ 143; Starck-Wells 244; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 4, 89.