bikantnussî f. īn-St., nur Bened.b. Glauben
I 〈bechantnusse dat.sg.〉: ‚Erkenntnis, Erken-
nung‘ (mhd. bekantnisse, -kentnisse st.f.n.,
nhd. (veraltet) Bekanntnis f.n. Vgl. auch nhd.
Bekenntnis; mndd. bekant(e)nisse, bekentnisse
f.; mndl. bekentenisse, nndl. bekentenis). S. bi-
kennen, -niss. — Heffner, Word-Index 17; Le-
xer I, 163; Benecke I, 808.