fluhtîg adj., nur Otfrid, Notker und in Gl.:
‚flüchtig, fliehend, zurückfliehend, vergäng-
lich, unbeständig, fugax, profugus, refugus,
(subst.) de-, per-, transfuga‘ (mhd. vlühtec,
nhd. flüchtig; as. fluhtig, mndd. vlüchtich;
mndl. vluchtich; afries. flechtoch, -ich, fluch-
tig). S. fliohan, fluht. — Ahd. Wb. III, 1002 f.;
Splett, Ahd. Wb. I, 246; Köbler, Wb. d. ahd.
Spr. 304; Schützeichel⁵ 136; Starck-Wells 166.
810; Schützeichel, Glossenwortschatz III, 223 f.