intânôn sw.v. II ‚berauben, exuere‘ (zweimal
Notker, part. prät. indânot[êr]; vgl. Braune,
Ahd. Gr.13 § 163 Anm. 5). (Mhd. entânen,
-ænen; schweiz. entänen.) S. ant-, ânu. — Ahd.
Wb. I, 532; Schützeichel3 8; Lexer I, 567;
Schweiz. Id. I, 263.