âgelpf n. a-St., nur Gl. 2, 321, 26 (agelp,
10.—13. Jh. mfrk./ndd.): ‚Ruhmsucht, inanis glo-
ria‘ (vgl. ae. agilpan; mhd. gel[p]f). S. â-, gelpf.
— Ahd. Wb. I, 61 f.; Starck-Wells 17; vgl. auch
W. Stach (nicht H. Thoma, wie versehentlich
bei St.-W. angegeben), PBB 73 (1951), 272.