êwnîg adj., nur Otfrid: ‚ewig‘. S. êwîn²,
-îg. Zur Bildung vgl. Wilmanns, Dt. Gr. II
§ 345. — êwngî f. īn-St., nur Otfrid: ‚Ewig-
keit‘. — Ahd. Wb. III, 467 f.; Splett, Ahd. Wb.
I, 192 f.; Schützeichel⁴ 105.