anabrurten sw. v. I, nur 3. sg. präs. anaprur-
tit, -dit Gl. 1, 92, 35 (Pa, K): ‚anfangen, Anlaß
zu etwas geben, initiare‘ (zur Bed. s. Splett,
Abrogans-Studien 158 f. und → brart, inbrurti-
da ‚Antrieb, Anreiz‘). — brurtî f. īn-St., nur Gl.
1, 217, 6 (K) prurdi: ‚Ordnung, Reihe, ordo‘.
Vgl. entibrurtî. — Ahd. Wb. I, 1456; Splett,
Ahd. Wb. I, 112; Starck-Wells 81.