karllîh adj., nur Gl. 2,328,18 (9. Jh.,
bair.): ‚dem Ehemann zukommend, ehe-
lich; maritalis‘ (ae. ceorllīc ‚Volks-‘; aisl.
karlligr ‚männlich‘; vgl. mndl. kerlich
‚männlich‘). Desubst. Bildung (vgl. Schmid
1998: 277 f.). S. karl, -lîh. — Ahd. Wb. 5,
45 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 445; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 651; Schützeichel⁷ 172;
Starck-Wells 322; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 5, 150.