feimagônAWB sw. v. II, nur Notker, Bo.: ‚schäu-
men, mit Schaum bedecken, notare spumis‘ (ae.
fāmgian). S. feim, -îg/-a g. — feimenAWB sw. v. I, in
Gl. seit dem 8. Jh. und Notker, M. Cap.:
‚schäumen, aufschäumen, rasen, abschäumen,
despumare, fremere, spumare‘ (mhd. veimen,
nhd. [veraltet] feimen; ae. fǣman). — ûzfeimenAWB,
nur Gl. 2, 428, 36 (11. Jh. [?]). 706, 58 (11. Jh.):
‚Schaum hervorbringen, schäumen, spumare,
spumas agere‘ (nhd. nur part.prät. ausgefeimt).
Vgl. ûzfeimôn. — *feimînAWB adj.(?), nur Gl.
2, 489, 41 (12. Jh.) uuinun: ‚schäumend, [spu-
meus]‘. S. -în¹. — ûzfeimônAWB sw. v. II, nur Gl.
2, 628, 70. 703, 2 (11. Jh.): ‚Schaum hervorbrin-
gen, schäumen, abschäumen, despumare, spu-
mas agere‘. Vgl. ûzfeimen. — Ahd. Wb. III,
693 ff.; Splett, Ahd. Wb. I, 219; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 252 f. 1194; Schützeichel⁵ 131;
Starck-Wells 145; Schützeichel, Glossenwort-
schatz III, 90.