hêrlîhAWB adj., in Gl. ab dem 10./11. Jh.,
NBo und NMC: ‚hervorragend, erhaben,
ehrwürdig, vornehm; almus, augustus, digni-
tas (subst.), herilis, insignis, potens, senato-
rius, superbus‘, hêrlîh man ‚hoher Staatsbe-
amter; aedilis‘ (mhd. hêrlich, nhd. herrlich;
as. hērlīk ‚vornehm; venerius‘ [WaD 107,
42], mndd. hērlīk; mndl. heerlijc). Deadj.
Bildung (s. Schmid 1998: 258. 523). S. hêr,
-lîh. — hêrlîcho adv., O und wohl Gl. in Hs.
Salzburg, St. Peter A VII 2 (1. Hälfte des
9. Jh.s, bair.; s. Mayer 1994: 87 Nr. 201):
‚auf vortreffliche Weise; augustius‘ (mhd.
hêrlîche[n], nhd. herrlich; mndd. hērlīken;
mndl. herlike[n]). S. hêrlîh. — Ahd. Wb. 4,
996; Splett, Ahd. Wb. 1, 381; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 540; Schützeichel⁶ 159; Starck-
Wells 271. 850; Schützeichel, Glossenwort-
schatz 4, 298.