infuoridaAWB f. ō-St., nur Gl. 2,307,52
(Ende des 8./Anfang des 9. Jh.s, alem.):
‚Anfahren mit Worten, Schelten, Strafrede;
invectio‘. Verbalabstraktum mit dem Fort-
setzer des Suffixes urgerm. *-iþō-. S.
infuoren, -ida. — Ahd. Wb. 4, 1589 f.; Splett,
Ahd. Wb. 1, 209; Köbler, Wb. d. ahd. Spr.
581; Schützeichel⁷ 164; Starck-Wells 302;
Schützeichel, Glossenwortschatz 5, 47 f.