epfiAWB m. oder n. ja-St., nur in Gl.: ‚Sellerie,
Eppich, apium, selinon‘ (Apium graveolens L.)
〈Var.: -ph-, -pph-, -ff-, -p(p)-〉; auch epfihAWB m.
oder n. a-St., nur in Gl.: ‚dss.‘ 〈Var.: -p(p)h-,
-p-; -ich〉. — Mhd. epfe, epfich st. n., md. eppe,
eppich, frühnhd. und nhd. mdartl. (obd.) epf,
epfich m. n., nhd. Eppich m.
Ahd. Wb. III, 320 ff.; Splett, Ahd. Wb. I, 184; Starck-
Wells 128; Graff I, 160; Schade 141; Lexer I, 604;
Nachtr. 151; Benecke I, 434; Diefenbach, Gl. lat.-
germ. 40 (apium). 525 (selinum); Dt. Wb. III, 677.
680; Kluge²¹ 169; Kluge²² 183. — Schweiz. Id. I, 384;
Schmeller, Bayer. Wb.² I, 119; Fischer, Schwäb. Wb.
II, 746. — Marzell, Wb. d. dt. Pflanzennamen I, 354 ff.
Diese aus lat. apium (> italien. appio, span.
apio, frz. ache) entlehnten Wörter haben Ent-
sprechungen nur im Ndd. und Ndl.: mndd. ep-
pe, eppich; mndl. nndl. eppe. Die Nebenformen
ahd. epfih, mndd. eppich sind denominale Gut-
turalableitungen wie ahd. bersih neben bersa
‚Barsch‘ (s. d.); vgl. Wilmanns, Dt. Gr. II
§ 284, 4; Krahe-Meid, Germ. Sprachwiss. III
§ 144a; → -ih. In den nhd. Mdaa. wird Eppich
oft mit Fortsetzungen von ahd. ebah ‚Efeu‘
(s. d.) verwechselt.
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. I, 1, 576; Schiller-
Lübben, Mndd. Wb. I, 710; Verdam, Mndl. handwb.
165; Franck, Et. wb. d. ndl. taal² 157; Vries, Ndls. et.
wb. 159. — Meyer-Lübke, Rom. et. Wb.³ Nr. 526;
Wartburg, Frz. et. Wb. I, 105.
Lat. apium bedeutet ‚eine von den Bienen bevor-
zugte Pflanze‘ (zu lat. apis ‚Biene‘); vgl. Walde-
Hofmann, Lat. et. Wb. I, 58; Ernout-Meillet,
Dict. ét. lat.⁴ 39.