hunnilîhAWB adj., Gl. 2,128,47 (4 Hss., 10.
und 11. Jh., alle bair.): ‚Befehlshaber-, den
Hauptmann betreffend; tribunalis‘. Desubst.
Bildung (s. Schmid 1998: 270). S. hunno,
-lîh. — Ahd. Wb. 4, 1364; Splett, Ahd. Wb. 1,
412 (Ansatz huntalîh); Köbler, Wb. d. ahd.
Spr. 569; Schützeichel⁶ 170; Starck-Wells
291; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 436.