loufôn sw.v. II, Gl. 1,277,8 (in 2 Hss.,
beide Anfang des 9. Jh.s, alem.[-frk.]); 2,
677,68 (Anfang des 12. Jh.s, alem.) und Gl.
in St. Mihiel, Ms. 25 (11. Jh., alem.; vgl.
Meineke 1983: 250 Nr. 616), NMC: ‚laufen,
umlaufen, sich ausbreiten; deversari, discur-
rere‘. Deverbale Ableitung (vgl. Wissmann
1932: 34 f.). S. loufan. — louft¹ m./f. i-St., im
Abr (1,66,24. 90,34 [Pa, Kb]) und weiteren
Gl., bei O, in MH, Ph, NCat und Nps: ‚Lauf,
Laufen, Rennen; cursus, discursus, stadium‘
(mhd. louft st.m., frühnhd. lauft f., ält. nhd.
lauft m.; as. -hlōft in brūdhlōft f., mndd.
brūtlof, brūtlacht ‚Hochzeitsfeier‘; mndl.
loopt m./f.?; vgl. auch mndl. brulocht, bru-
loft ‚Hochzeitsfeier‘). Verbalabstraktum mit
dem Fortsetzer des Suffixes uridg. *-ti-. S.
loufan. — Ahd. Wb. 5, 1354 f.; Splett, Ahd.
Wb. 1, 567; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 740;
Schützeichel⁷ 208; Starck-Wells 386; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 6, 171.