loufa f. ōn-St. oder m. an-St., Gl.
2,160,20. 22 (beide 1. Hälfte des 11. Jh.s,
alem.): ‚Pfütze, Tümpel; laculus, stagnel-
lum‘ (mhd. loufe sw.m. ‚Stromschnelle bei
Laufenburg‘, nhd. mdartl. schweiz. loufen m.
‚Wasserfall‘ [Schweiz. Id. 3, 1141 f.], bair.
veralt. lauffen m. ‚Wasserfall‘ [Schmeller,
Bayer. Wb.² 1, 1450]). Postverbales Nomen.
S. loufôn. — Ahd. Wb. 5, 1344; Splett, Ahd.
Wb. 1, 567; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 739;
Starck-Wells 386; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 6, 169.