hirtæreAWB mhd. st. m., Gl. 3,444,15 (2
Hss., Ende des 12. Jh.s und 13. Jh.): ‚Rin-
derhirt; armentarius‘ (mndd. hērder; mndl.
herder; afries. herdere). S. hirti, -ri. Vgl.
hertri. — hirtehütteAWB mhd. st.sw. f., Gl.
3,625,17 (Ende des 12. Jh.s): ‚Hütte für den
Hirten; tugurium‘ (vgl. mndd. hērdekāte). S.
hirti, hutta. — hirtentuomAWB? m. oder n. a-St.,
Gl. in Hs. Augsburg, HS 4 (10./11. Jh., bair.;
s. Mayer 1974: 5): ‚Hirtenamt, Seelsorge;
cura pastoris‘ (mhd. hirtentuom st. n., nhd.
Hirtentum n.). S. hirti, -tuom. — Ahd. Wb. 4,
1139; Splett, Ahd. Wb. 1, 384; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 552; Schützeichel⁶ 163; Starck-
Wells 279; Schützeichel, Glossenwortschatz
4, 338 f.